Toen ik 12 was, ging ik met mijn ouders op vakantie naar het toenmalige Joegoslavië. Het werd één van de mooiste reizen van mijn kindertijd. Ik herinner mij kristalhelder water, te gekke ijsjes, de Lipizanner paarden en de Meren van Plitvice. Bij dat laatste denk ik ook aan de terugweg naar het hotel met een benzinetank die mijn vader tot de laatste druppel leeg reed want onderweg was er geen enkel benzinestation te bespeuren. Benieuwd of er de afgelopen jaren veel veranderde?
Onderstaand verhaal werd geschreven door de meest hilarische bloggers van Nederland. Zij hebben er hun missie (lees queeste)van gemaakt om alle Unesco-sites te bezoeken. Ik heb al ontelbaar veel reisblogs gelezen, maar de verhalen van Unesco-Queesties lees ik steeds met een grote grijns op mijn gezicht. Na het lezen van onderstaande blog, zal je me ongetwijfeld gelijk geven.
Hoe het allemaal begon
Tot de nazomer van 2010 was ik een gewoon vakantieman. Ik trok samen met vrienden of vriendinnen naar zonovergoten kusten in mediterrane gebieden en deed me daar voornamelijk tegoed aan zon, zee en (zuipen) een gezellig drankje. Aan dat goede leven kwam echter abrupt een einde toen op zekere avond een aantal muizen in Kroatië aan ons geluk begonnen te knagen. “Hoor je dat?”, vroeg een verschrikte Ech Nie. Ze had me net een por in mijn zij gegeven en verwachtte nu ogenblikkelijk actie van haar uit de REM-slaap gewekte vriend. “Eh wat?”
“Muizen, Ech Wel!, Ik hoor muizen.”
“Ja èn?”, zei ik maar ik wist het antwoord natuurlijk al. Of ik ze maar even wilde vangen want zo kon ze toch ech nie slapen. “Tuurlijk schat”.
Beklag
De volgende dag gingen we ons beklag doen bij de receptie. Meestal zijn we niet zo huilerig maar omdat we aan piepend ongedierte een hekel hebben maakten we voor deze ene keer een uitzondering. Eenmaal bij de balie aangekomen bleken meer mensen een uitzondering te hebben gemaakt want er had zich een aardige rij chagrijnen gevormd. “Het zal toch geen plaag zijn?”, vroeg ik Ech Nie maar zij was inmiddels meer met haar hoofd bij een of ander foldertje dan bij de nachtelijke overlast van Mickey en zijn vrienden. “Oh, dit is misschien nog best leuk ook”, zei ze niet veel later.
“Wat?”
“Nou dit.” Ze gaf me de brochure en wees me op prachtige foto’s van een natuurpark vol watervallen en weelderig groen. “Plitvice noemen ze het.”
“Nou dat ziet er inderdaad fantastisch uit”, beaamde ik, “maar hoever is dat rijden?” Ik had geen zin om twee keer een lange autorit te maken en we hadden eigenlijk al een uitje naar Zagreb op de planning staan. We bespraken de queestie maar al snel sprak Ech Nie de legendarische woorden; “Er staat hier dat het werelderfgoed is dus dan zal het wel bijzonder zijn.” Dat gaf de doorslag. Zagreb werd geschrapt en Plitvice gepland. Het was een beslissing die ons leven voorgoed zou veranderen.
Op weg naar het paradijs
Enkele dagen later stapten we in onze oude Hyundai richting paradijs. Het weer op onze eigen vakantieplek was wat bewolkt en daarom leek Plitvice een mooi alternatief. “Heus dat de zon daar wel schijnt”, was onze overtuiging en in gedachten zagen we onszelf al heerlijk ronddobberen onder een mooie waterval. TomTom had er ook zin in en had voor de gelegenheid een wel heel bizarre route uitgezocht. Het onding leidde ons over ’s lands meest slechte wegen en toonde ons dorpen waar men duidelijk nog niet bekomen was van de bloedige burgeroorlog uit de jaren 90. Een vreemde gewaarwording, vonden we zelf, maar onze overjarige japanner gaf geen krimp en tufte vrolijk verder.
Na nog wat krakkemikkige weggetjes vol butsen, builen en bochten arriveerden we opgelucht op de plaats van bestemming. Het laatste deel van de rit hadden we geen sterveling meer gezien en waren de wegen van een dermate bedenkelijk niveau geweest dat we ons op een gegeven moment zelfs afvroegen of we überhaupt nog wel aan zouden komen. Gelukkig lukte dat uiteindelijk wonderwel maar toen we de auto hadden geparkeerd wachtte ons direct een volgende verrassing. “Ja hoor Ech Wel, lekker voorbereid weer. Eerst moet ik al doodsangsten uitstaan op de weg hier naar toe en nou blijkt Plitvice nog eens stervenskoud ook!!”
Ongepast
Het leek er inderdaad op dat we iets te zonnig gekleed waren. Terwijl wij in onze zwemkleding stonden liepen om ons heen slechts doorgewinterde wandelfanaten in survivaloutfit. “En volgens mij is het ook niet de bedoeling dat we het water in gaan”, voegde Ech Nie er fijntjes aan toe. Toen ik haar vinger volgde en de bordjes verboden te zwemmen zag staan begreep ik wat ze bedoelde. Nou ja, het was toch al te koud. We besloten ons maar snel om te kleden en het park dan maar te voet te verkennen.
Plitvice is een natuurpark waarin het water van de Koranarivier via meren en watervallen zijn weg over kalksteen dammen geleidelijk aan naar beneden zoekt. Het gebied is constant in beweging en tussen de stromen door heeft men een wandelpad van boomstammen aangelegd. Het klinkt misschien weinig spectaculair maar wij hadden slechts een paar honderd nodig voor we helemaal lyrisch waren. “Waauuuuw! Wat is dit joh?”, riepen we. “Fantastisch zeg! Niet te geloven! Dat zoiets nog bestaat!”
Prachtig Plitvice
We waren werkelijk overdonderd. Misschien dat we als 2 simpele Rotterdammers gewoon niet zoveel gewend waren maar de schoonheid van Plitvice verraste ons volkomen. Met een open mond van verbazing daalden we de heuvel af en zagen voor ons een wereld die je normaal gesproken alleen in sprookjes ziet. “Als dit al kan bestaan”, zei Ech Nie resoluut, “dan bestaan elfjes ook.” Ik begreep meteen wat ze bedoelde en was het volstrekt met haar eens.
De charme van Plitvice is zijn ongereptheid. Ongeschonden en puur oogt Moeder Natuur hier als een fotomodel. Een pracht van een dame die iedere bezoeker betovert. Op onze weg neerwaarts voelden wij ons bijna vereerd dat we haar schoonheid mochten aanschouwen. Kraakhelder bronwater stroomde ondertussen overal om ons heen en tussen het meest uitbundige groen vielen de watervallen in steeds weer nieuwe turquoise meren vol forel en zoetwaterkreeftjes. Grandioos geweldig te gek gaaf gewoon. We werden er haast emotioneel van.
Pech
Nadat we ook het lager gedeelte van het park hadden bewonderd kuierden we, moe maar voldaan, terug naar de auto. We hadden nog een lange rit voor de boeg en die wilden we liever niet in het donker maken. Het zou namelijk niet de eerste keer zijn dat de combinatie nachtblindheid en slechte wegen ons in de problemen bracht en dat wilden we nu eens voorkomen…
Maar ja, dan zal je altijd zien.
Hoe ik ook contact probeerde te maken, onze gare Jap verrotte het om te starten. Een lichte ongerustheid maakte zich direct van ons meester. Hartstikke mooi dat Plitvice, maar natuurlijk niet als we er de nacht op het parkeerterrein moesten doorbrengen. Shit. “Geen stress schat, we bellen gewoon de verzekering”, probeerde ik rustig te blijven. “Die helpen ons wel weer op pad.” Goed idee vond ook Ech Nie, maar helaas bleek het nummer van onze toekomstige redders wanhopig onvindbaar. Bijkomend nadeel, we hadden nauwelijks bereik op de telefoon en een batterij die bijna leeg was. Slecht nieuws komt altijd in drieën.
Hulplijn
Omdat moeder Ech Wel de reisverzekering had afgesloten belden we haar om raad. “Hallo lieverd!”, nam ze enthousiast de telefoon op. Geen tijd voor poespas kwam ik meteen ter zake. “Ma, niet zenuwachtig worden maar we staan in een enorm donker woud met allemaal enge beesten, een bijna lege telefoon en een vervelende kutauto die niet wil starten.” Aan de andere kant van de lijn begon gelijk iemand te hyperventileren. “Rustig blijven moessie”, kalmeerde ik haar vakkundig, “zoek alleen zo snel mogelijk het nummer van de reisverzekering en sms hem als de sodemieter door. Niet bellen want dat kost alleen maar extra vermogen en dan zijn we straks helemaal reddeloos verloren.”
“Dat bracht je weer lekker tactisch”, vond Ech Nie nadat ik had opgehangen. “Wat nou weer?”
“Dat van die wilde beesten was gewoon niet zo handig. Nou maakt dat arme mens zich doodongerust.”
“Er zitten hier beren, wolven en lynxen hoor schat, als we niet uitkijken vreten die ons zo op!”
Spannend
In spanning wachtten we af en, eerlijk is eerlijk, niet veel later hadden we het nummer van de pechhulp ontvangen. Mooi, dachten we, en schakelden meteen onze tweede hulplijn in. “Geen paniek”, zei de verzekeraar, “zolang de plaatselijke ANWB ons maar kon bereiken was er echt niks om ons zorgen om te maken.”
“Nee, dat snappen wij ook wel”, schreeuwden we, “maar wat nou als de telefoon straks leeg is?”
“Dat zou inderdaad een reden voor enige ongerustheid kunnen zijn.”
Daar zaten we dan. Vol angst en beven, op een verlaten parkeerterrein, in een duister bos met als enige hoop een flauw knipperend streepje van een mobiel apparaat. Paradise by the dashboardlight, maar dan anders. Gelukkig kwam aan ons lijden een einde toen na een eeuwig durend halfuurtje de Kroatische wegenwacht meldde dat die onderweg was.
Halve tank
Lang verhaal kort. De motor werd met moeite weer nieuw leven ingeblazen en ons werd dringend geadviseerd om zo snel mogelijk de accu te vervangen. Geen probleem natuurlijk als je midden in Europa’s laatste oerbos staat, garages genoeg… Nou ja, zolang we gas geven blijft de motor ook wel draaien, dachten we. Was het alleen cruciaal te weten hoeveel kilometers we op een halve tank konden rijden…
Met samengeknepen billen en een bevreesde blik op de benzinemeter reden we terug naar huis. Tanken durfden we niet omdat we dachten dat een lopende motor dat niet verdragen kon en de aandrijving uitzetten leek ons helemaal geen optie want dan wisten we zeker dat we niet meer thuis zouden komen. Het werden de meest bloedstollende uren van ons leven maar uiteindelijk haalden we op de al-ler-laat-ste druppel benzine veilig onze slaapplek. “Als er nou één muis is die zich waagt te verroeren dan sloop ik de hele kelerebende”, zei een nog steeds van spanning zinderende Ech Nie.
Fundamentalist
Het hele bezoek leek welhaast een blauwdruk voor de jaren die volgden. De gebrekkige voorbereiding, het wauw-moment, de onenigheid, de tegenslagen; ze werden allemaal onderdeel van een queeste die ons leven voorgoed ging beheersen. Na Plitvice veranderde namelijk alles. Niet langer was ik de gewone vakantieman, nee, binnen de kortste keren radicaliseerde ik tot een fanatieke Unesco-fundamentalist die zichzelf de Heilige plicht had opgelegd om al het werelderfgoed van Unesco te bezoeken. “Ja hoor, Ech Wel, dat kan toch nooit? Weet je wel hoeveel van die plaatsen er zijn?”
“Jazeker schat. Ze noemen het niet voor niets een queeste. Die voltooi je niet zomaar.”
“Je wilt toch niet serieus heel die stomme lijst af?”
“Tuurlijk wel, je begint ergens aan of niet. Had je me maar niet moeten wekken voor een paar knagende muizen…”
“Verschrikkelijk.”
“Welnee meissie, het wordt de mooiste reis ooit. Ech Wel!”
Na het lezen van dit hilarische verhaal ook helemaal in de ban van Ech Wel en Ech Nie? Surf dan even naar Unesco-queesties om nog meer verhalen over hun bezoeken aan Unesco-sites te lezen.