Ella en Sarah, twee 19-jarige studentes, trokken in september naar Bali. Bali ligt in Azië en maakt deel uit van Indonesië, Dit groene eiland staat garant voor een prachtige vakantie. Aangezien wij eind oktober naar Bali en Singapore vertrekken, keek ik heel erg uit naar hun verslag. Hieronder delen ze graag hun dagboek.
Sanur
3 vluchten en 21 uren later komen we eindelijk aan in Bali waar we warm onthaald worden door onze gids Madi. Tot onze grote verbazing spreekt hij vloeiend Nederlands. Lekker gemakkelijk dus!
Tijdens een wilde rit, omringd door een horde brommertjes, moeten we een aantal keer ons hart vasthouden. Gelukkig zorgt Madi voor de nodige afleiding met enkele leuke weetjes. Eéntje die we nooit zullen vergeten: in Bali eet men zelden frietjes in de McDonalds, maar rijst met zoetzure saus en kip.
We komen omstreeks 00u30 aan in ons eerste hotelletje, Ari Putri. In onze frisse kamer ontdekken we al snel dat voor roomservice niet extra betaald moet worden, maar jammer genoeg is het hiervoor al te laat.
Aangezien ook het zwembad al gesloten is, besluiten we een ijskoude – want het warm water werkt niet - douche te nemen en tot rust te komen op ons balkonnetje met uitzicht op een klein, maar luxueus zwembad.
Madi verwacht ons morgen stipt om 9u. Hoogtijd om te gaan slapen dus (na nog een portie Netflix)!
Sanur - Munduk
De jetlag valt niet echt mee. We vallen pas om 4u00 in slaap. Hoewel ochtendstond vandaag niet echt goud in de mond heeft, begint de dag toch goudkleurig met een uitgebreid ontbijt. Allerlei soorten fruit, granola, pannenkoeken, wafels, eitjes naar keuze en zelfs rijst.
Goedgevuld beginnen we aan een bewogen dag. Dit ‘bewogen’ mag je letterlijk nemen. Opeens zijn we toeschouwers van een traditioneel toneelstuk dat gepaard gaat met de nodige kreten en dansjes. Het wordt begeleid door een echt orkest. Volgens onze gids is dit iets wat je écht moet gezien hebben in Bali, maar hier denken wij toch anders over. Na 5 minuten hadden we de ‘Barong’ wel gezien. Geen 100.000 IDR (€6,00) waard dus!
Als je toch een keer een mooie show wil zien, moet je in Ubud naar de Kecak Fire & Trance Dance.
We zetten de dag verder met een blauwe hemel, 28°C en volle zon, maar eens aangekomen in de bergen beginnen we te twijfelen of we niet per ongeluk terug in België zijn beland: mist, 16°C en regen. Hierdoor is het zelfs onmogelijk om de meest gefotografeerde tempel in Bali (Pura Ulun Danu) op onze eigen camera vast te leggen… Erg jammer!
Ook krijgen we een rondleiding doorheen de rijstterassen in Jatiluwih. Op de weg hiernaartoe komen we akelige dingen te weten: het krioelt hier van de slangen en spinnen. Deze worden bijgevolg graag gegeten door de lokale bevolking. Ook van hondjes zijn ze hier niet vies…We zijn bang dat het gehakt in onze spaghetti hond is en besluiten de vegetarische tour op te gaan.
Onze gids brengt ons naar een kleurige fruitmarkt. Hij waarschuwt ons voor de oplichterij van de verkopers en vertelt dat we tot 80% moeten proberen afbieden. Dit blijkt makkelijker gezegd dan gedaan. Voor je het weet sta je ruzie te maken met een oude vrouw die vier stukken fruit wil verkopen voor 250.000 IDR (ongeveer €15). Onderhandelen is bijna onmogelijk. Voor minder dan 70.000 IDR (ongeveer €4,5) slagen we er niet in het fruit te bemachtigen.
Voordat we aankomen in Munduk, ontmoeten we onderweg nog enkele vriendjes: Balinese aapjes… Alleszins dat dachten we toch. Na enkele snauwen, springen we snel terug in de auto en rijden door naar het Twinmeer. Hier genieten we van een prachtig uitzicht en slagen we erin enkele memorabele beelden vast te leggen.
We komen aan in een onze homestay Puri Sunny met slechts 4 kamertjes, beter gezegd: hutten. Of we een goede nachtrust zullen hebben, zal afhangen van het humeur van de krekels en straathonden.
Na een korte wandeling doorheen de gevaarlijke straat van ons hotel, belanden we in een gezellig restaurantje met een panoramazicht waar we genieten van een prachtige zonsondergang. We eten voor het eerst Balinees en moeten even wennen aan de zoete toetsen die in de gerechtjes worden gebruikt.
Zoals Madi het zegt, is dit dorpje ‘green, maar zeker niet clean’. Vervuiling is namelijk een groot probleem in Bali.
wildernis
Ondanks de hanen die ons al wakker kraaien om 6u ’s morgens, lukt het ons niet op tijd te komen bij de lokale gids die ons staat op te wachten… Iets te lang blijven staren naar het uitzicht vanop ons balkon. Aangezien het Balinese leven een stapje trager gaat, is dit gelukkig geen probleem. De gids, Dedy, en zijn chauffeur ontvangen ons met open armen.
We weten niet goed wat ons te wachten staat vandaag. De chauffeur zet ons af aan de kant van een drukke weg en het wordt al snel duidelijk: we trekken de wildernis in. Geen tijd voor een opwarmertje; we beklimmen meteen ongezien steile afdalingen zonder omheining terwijl we enkele kilometers diep in het regenwoud kunnen kijken. We krijgen niet meer dan een stok om onszelf te ondersteunen. We betwijfelen of dit wel verantwoord is. Zelfs de gids vraagt zichzelf meermaals af hoe we de weg verder moeten zetten. Na heel wat muggenbeten en hartstilstanden, komen we op een vlakker gebied. Hier tapt Dedy de nodige mopjes, leert ons water drinken uit een liaan en laat ons zoetstoffen uit een bloem zuigen. Romantisch als onze gids is, maakt hij ons stiekem een kroontje uit bladeren. Later verrast hij ons opnieuw met een armbandje dat hij zomaar onderweg in elkaar knutselde. Smelten! Wanneer we uiteindelijk aan het Twinmeer aankomen, kunnen we weer even op adem komen tijdens onze terugtocht met een kano.
Normaalgezien eindigt hier ons programma voor vandaag, maar wij verkiezen een nog avontuurlijkere tocht te maken. We hebben de kriebels voor de wildernis te pakken. Op de vraag of Dedy watervallen weet zijn, zegt hij ons hiernaartoe te willen begeleiden. Vol adrenaline beginnen we aan onze zoektocht.
Na een korte wandeling vanuit Munduk komen we aan bij de eerste waterval Munduk Waterfall). Gelukkig en verwonderd als we zijn, duiken we hierin. We nemen een aantal – lees duizenden – foto’s. Hoewel dit een toeristische trekpleister is, zijn wij op dit moment de enigen. Dit maakt de ervaring nog véél unieker! Na een frisse douche, vervolgen we onze tocht richting de twee volgende watervallen (Melanting Waterfall). Deze zijn veel bombastischer, maar laten op de ene of andere manier toch een minder grote indruk achter. Misschien omdat hier wel toeristen waren?
De terugweg gebeurt volledig op automatische piloot. Even ter herinnering: we zijn momenteel al 7 uur aan het wandelen, m.a.w. onze benen lijken wel spaghettislierten. Enkele pauzes en kilometers later, komen we ein-de-lijk uitgeput maar voldaan aan in onze homestay. We nemen afscheid van de tot hier toe grappigste, interessantste, liefste en meest romantische gids. Je hoort het wel, we gaan hem missen!
Kookles in Bali
Vandaag wordt een rustig dagje. Alleszins, dat denken we toch. De Balinese kookles blijkt een echte workout. We ontdekken spieren waar we het bestaan niet van afweten. Een vijzel is het enige kookinstrument dat men hier gebruikt.
We worden begeleid door twee sympathieke dames die ons de kneepjes van het vak leren. We ontdekken dat er veel verschillende kruiden worden gebruikt in één en hetzelfde gerecht. Ook valt het op dat ‘fishpasta’ overal in terugkomt. Is dit misschien de typische Balinese geur die we overal ruiken?
We maken 6 gerechtjes:
- kippensoep
- tonijn gebakken in bananenbladeren
- kipsatés met zelfgemaakte pindasaus
- tofu met sojascheuten
- gekruide aardappelkroketjes gefrituurd in kokosolie
- groene pannenkoeken met kokosvulling als dessert.
Na een uurtje koken, worden we begeleid naar het restaurant. Hier genieten we van ons zelfgemaakt buffet. Heerlijk!
Munduk - Lovina
We vertrekken richting Brahamavihara-Arama, het enige boeddhistische klooster in Bali. Veel verschillende Boeddhabeelden, maar voor ons niet echt indrukwekkend.
Op weg naar Lovina passeren we een plaatselijk huwelijk. We leren dat het in Bali is toegestaan om als man met meerdere vrouwen te trouwen. Iets waar onze mond bijna van openvalt. Maar ook wij weten Madi te verbazen.
Als we hem vertellen dat homoseksualiteit in België aanvaard wordt, kan hij ons bijna niet geloven. Hij krijgt er meerdere malen rillingen van. De rest van de rit blijft hij dan ook maar stilletjes.
Eens aangekomen in het strandhotel Adirama wordt ons verteld dat onze kamer is geüpgraded naar een suite aangezien alle andere kamers volzet waren. Met uitzicht op de zee kunnen we vanop ons balkon genieten van een prachtige zonsondergang.
We aperitieven in het restaurant en worden vervolgens opgehaald door Madi. Hij vertelde eerder dat het eten in het restaurant veel te duur zou zijn voor ons. Zo reserveerde hij een tafeltje vlak aan het strand bij één van zijn vrienden. Het eten zou hier veel goedkoper zijn. Al snel wordt duidelijk dat we te goedgelovig waren. Jep, in het zak gezet door onze eigen gids! De prijs ligt niet driemaal, maar zelfs viermaal hoger. Even balen dus… Het tot hiertoe lekkerste en fijnste Balinese eten, deed ons toch met een glimlach huiswaarts keren.
Dolfijnen spotten in Lovina
De wekker gaat af om stipt 5 uur ’s morgens; de dolfijnen wachten. Madi haalt ons op aan het hotel en brengt ons naar de haven. Hier laat hij ons achter in het gezelschap van een lokale visser. We steken de pier over en beginnen aan onze tocht. Voor we het weten, worden we omringd door een honderdtal andere vissersbootjes met toeristen. Dit hadden we ons toch wel echt anders ingebeeld.
Na een ‘dolfijnloos’ uur zakt de moed ons in de schoenen. We ergeren ons eigenlijk alleen nog maar aan het massatoerisme. Maar geduld is een mooie deugd. Eindelijk springen er op slechts enkele meters van ons bootje twee dolfijnen voorbij. De vreugde is echter van korte duur: vanaf het ogenblik dat er één dolfijn gespot wordt, racen al de bootjes ernaartoe. Zo worden de dolfijnen alleen maar weggejaagd. Na een tiental dolfijnen gespot te hebben, kunnen we besluiten dat we deel uit maken van niets meer dan een bootrace. Daarbovenop wordt Sarah nog eens zeeziek: sfeer weg.
’s Avonds genieten we van een lekker maaltijd en een overheerlijk dessert: ‘ovenbaked chocomousse’ of 'moelleux'. We zijn in de wolken en klaar om richting dromenland te gaan.
Lovina - Amed
Ons verblijf in dromenland duurde langer dan voorzien. De klok slaat 9u55: nog 5 minuten om het ontbijt te halen. As usual starten we de dag met een ‘fried egg’ en een overheerlijke ‘watermelon juice’, één van onze favoriete verfrissingen.
Vandaag is een rustdagje. We genieten van het zwembad en trekken in de namiddag naar de baai om te snorkelen. We worden bijna opgelicht door een lokale man die ons wil laten betalen voor toegang tot het strand. Gelukkig raadt een Belgische jongen ons aan dit niet te doen en enkele meters verder het strand te op te sluipen.
Als twee onervaren snorkelaars sukkelen we het eerste half uur met onze onhandige duikbril. Na een tijdje slagen we er toch in de mooie koralen en hun bewoners te spotten: blauwe zeesterren, kleurrijke vissen – groot en klein- en zelfs een tempel.
Op de terugweg naar ons hotel stoppen we om de zonsondergang te bezichtigen in een gezellig barretje. Al dat zout water spoelen we door met een aperitiefje.
Amed - Tirtagangga
We kijken er naar uit om gezin Gede van onze volgende homestay in Tirtagangga te ontmoeten. De rit hier naartoe is niet erg aangenaam. Onze gids is ziek waardoor we onderweg meermaals een pauze moeten inlassen. Bij aankomst worden we warm onthaald door de huisman en zijn twee – met de nadruk op twee – vrouwen. Het blijkt al snel dat organisatie niet hun sterkste punt is: onze kamer is nog niet beschikbaar en we zijn verplicht onszelf de komende uren bezig te houden.
Op tien minuutjes wandelafstand ligt het waterpaleis Tirtang Ganga. Dit is een grote tuin waarin verschillende beelden worden omgeven door heilig water. We krijgen de eer om onszelf hierin op te frissen en komen terug als twee engeltjes.
Om 15u hebben we een afspraak met een lokale gids die ons rondleidt doorheen de rijstvelden. We zijn nog geen vijf minuten onderweg en ontmoeten de spinnen waar we zo voor vreesden. Ook beweerde de gids een slang gezien te hebben. Hij weet duidelijk veel van de natuur. Bij elk bloempje of insect onderbreekt hij de wandeling.
Wat ons charmeert, is de stilte die over de rijstvelden heerst. Hier en daar zien we een enkeling hard aan het werk. We komen een man tegen die rijst aan het planten is en hij vraagt om een handje te helpen. De rijst die binnen 4 maanden op jouw bord ligt, is dus misschien wel door ons geplant.
Vroeger dan verwacht worden we gewekt door het luide rumoer.
Omdat er in het toeristisch centrum van het dorpje niet al te veel te zien is, besluiten we wat cultuur op te snuiven bij de lokale bevolking. Het lijkt alsof we honderd jaar terug gaan in de tijd. Men heeft hier precies nog nooit een toerist gezien: iedereen vraagt van waar we komen. Ook zijn ze hier niet beschaamd om al eens iets in het Balinees te roepen en ons achterna te kijken.
Een vriendelijke man verwelkomt ons op zijn stukje grond. Hier zijn de vrouwen hard aan het werk. Ze ontdoen vruchten, vergelijkbaar met kokosnoot, handmatig van hun schil.
Op de terugweg gaat onze aandacht naar de vele kindjes die langs de weg aan het spelen zijn.
We regelen vervoer naar de befaamde Lempuyang tempel. Het wordt al snel duidelijk waarom zoveel mensen hier naartoe trekken. Het uitzicht is waanzinnig. Wonder boven wonder zijn we hier helemaal alleen, op een straathond en enkele hanen na. Perfecte timing voor een fotoshoot!
Tirtagangga - Ubud
Het verblijf bij ‘gezin’ Gede komt ten einde. We hebben nooit het gevoel gehad bij een echt gezin te verblijven, wat we eigenlijk hadden verwacht.
Madi, die nog altijd niet genezen blijkt te zijn, haalt ons op. De eerste stop is Tirta Empul, de tempel waar we de Melukat ceremonie ondergaan. Voorafgaand worden we verplicht een sarong te dragen en een offer aan de goden te brengen. Hiermee vragen we hen of we het heilig water mogen betreden. We hebben het moeilijk om onze lach te onderdrukken…
Het reinigingsritueel is niet bepaald ons ding: we ‘bidden’ tot goden waarin we eigenlijk niet geloven. We schuiven aan in een lange rij waarin de mensen één voor één hun hoofden ‘dopen’ onder opeenvolgende stralen van heilig water, twaalf om precies te zijn. De gelovige bezoekers nemen hiervoor uitgebreid de tijd. We worden afgeleid door een Japanse vrouw die beweert een heilig symbool te zien. Op dit moment vragen we ons af waarom we hier eigenlijk nog staan te bevriezen.
Na een uurtje doorzettingsvermogen, rijden we door naar het kunstenaarsdorpje Ubud. Hier zien we enkele houtbewerkers aan het werk. Met het idee in het achterhoofd dat er een luxueus hotel op ons te wachten staat, nemen we snel de benen.
Tijd om te benadrukken hoe vriendelijk en lief de Balinese bevolking wel niet is. In het Alaya resort in Ubud worden we behandeld als echte prinsessen. We genieten van een heerlijk diner en kruipen in ons kingsize bed.
Raften in Ubud
’s Morgens even lichte paniek: kunnen we wel gaan raften? Sarah is heel de nacht ziek geweest en het lijkt nog niet beter te gaan. Na een heerlijk ontbijt en een flinke dosis pillen, beslissen we toch te gaan.
De gids die ons transporteert spreekt non-stop over de Balinese cultuur, meer bepaald over zijn haat tegenover de islam. Het wordt na een tijdje zelfs zo vervelend, dat we besluiten liedjes te zingen zodat hij wel moet zwijgen.
Het raften is een echt avontuur. We hebben een enthousiaste gids en leren vier leuke mensen kennen: Martijn, Kim, Kim en Randy. Kortom: het was een spannende voormiddag vol plezier.
Ein-de-lijk! Het hotel waar we zolang naar hebben uitgekeken: the Ubud Village Resort and Spa. Het is onmogelijk met woorden uit de drukken hoe mooi het hier is. We zijn dan momenteel ook aan het schrijven aan ons privé zwembadje. Tijd om een duik te nemen en verder te genieten!
Ubud - Sanur
Voor de eerste keer deze vakantie is opstaan een makkie. We genieten ten volle van de laatste uren in het resort. Maar aan elk sprookje komt een einde…
Een nieuwe gids haalt ons op. Hij zegt ons dat hij zenuwachtig is. Als we vragen waarom hij zich zo voelt, is hij zelfs te zenuwachtig om te antwoorden. Misschien omdat we twee jonge meisjes zijn?
Eens aangekomen in Sanur valt ons meteen iets op: overal toeristen. Vooraleer we een duik nemen in het zwembad gaan we op verkenning. Langs de weg wordt ons tot vervelends toe gevraagd of we een taxi nodig hebben. We vragen ons steeds af: waar naartoe? Aangezien alles op wandelafstand is. We genieten de komende dagen van het zwembad, het strand en de jacuzzi in onze kamer.
Veel toerisme vraagt om enkele toeristische ‘attracties’. Onze favoriet? De jetski! Wat een kick. Ook laten we ons verwennen in een schoonheidssalon.
Het nieuwe schooljaar begint toch een beetje te kriebelen. We kunnen onze dansbenen niet onderdrukken en trekken naar het danscafé Casablanca vlak naast ons hotel. Wat een sfeer!
Plots worden we opgeschrikt door een artikel dat verschijnt op het Belgisch nieuws. De vulkaan Mount Agung staat op uitbarsten. Dit zaait paniek. Het is namelijk de vulkaan waar we vaak uitzicht op hadden. Gelukkig weet de vulkaan zich koest te houden.
Onze reis in Bali loopt ten einde. We beseffen dat we het eiland niet kunnen verlaten zonder een massage in één van de tientallen Spa’s. Zalig (en soms ook pijnlijk)!
We eindigen ons verslagje met een lachje. En misschien ook wat tranen omdat we huiswaarts keren. Bali is een wondermooi eiland met de perfecte balans tussen natuur en cultuur. Het eten is overheerlijk en goedkoop. De mensen toveren één voor één een lach op je gezicht. Daar kan België nog wat van leren!
Ook al zin gekregen in een rondreis in Bali? Check dan zeker deze link.
Op onderstaande kaart kan je de route van Ella en Sarah volgen:
Algemene info:
Bali is samen met Java en Lombok één van de grotere eilanden van Indonesië. Het eiland is slechts 5561 km² groot en telt ruim 3 miljoen inwonders. De meeste inwoners zijn hindoes. Ze spreken Balinees. De hoofdstad is Denpasar.
Op zoek naar een goede reisgids?